Westland 19.03.2016 – Projectgroep de Westercirkel actief in Roemenië
Roemeense realiteit: In 2010 stapte ik voor het eerst op het vliegtuig, om mee te gaan naar Roemenië. Ik kon mij op dat moment weinig voorstellen van de armoeden in Roemenië, een EU land, daar kan de armoeden situatie toch niet zo erg zijn? Daar had ik mij behoorlijk in vergist. Eenmaal aangekomen in het dorp en op het terrein van de gehandicapten. Stond ik echt even stil. Voor mij stonden allemaal mensen met een zware of lichte beperking in kapotte kleding. Sommige kwamen naar ons toe, raakte ons aan en wilde ons heel graag helpen met het sjouwen van de spullen. De meeste bleven echter op afstand staan, zitten of liggen kijken. De volgende ochtend, na een nacht slapen in een tent op het terrein, werd ik echt gegooid in de realiteit van Roemenië, als het gaat om mensen met een beperking. Rond 05.30 werden de bewoners los gelaten, en dan bedoel ik echt losgelaten. Als wilde dieren. Sommige waren niet aangekleed en liepen nog in hun pyjama en andere ontdeden zich van hun kleding om die vervolgens in een plas water te “wassen”. Al snel waren wij een attractie voor hen. Ze hadden nog nooit “vreemde” mensen daar op het terrein gehad, waarvan ze aandacht kregen en die ze mochten knuffelen en aanraken. Zo mooi om te zien. Al snel hadden we echt contact. Spreken konden we niet met ze, maar dat was ook niet nodig. Om echt de situatie te ondervinden waarin deze mensen moeten wonen, gingen we het huis binnen. De tranen sprongen in mijn ogen! Wat een ellende!! Te weinig bedden voor alle bewoners, te weinig personeel om de bewoners te voorzien van de juiste hygiëne en niet te vergeten, de vaak onkunde van het personeel. Ze werken hard en proberen de bewoners zo goed mogelijk te helpen maar weten vaak niet hoe ze dat moeten doen. De situatie waarin deze mensen moeten leven is verschrikkelijk. Na 10 minuten in het gebouw hield ik het echt niet meer vol. Ik moest naar buiten voor frisse lucht. Toch ben ik de volgende dag terug gegaan om het nogmaals in mij op te nemen. Nu ik dit zit te schrijven ruik ik weer de geur van het huis, ontlasting, zweet en mufheid. In verschillende kamers lagen mensen in bed, van degene die wakker waren kreeg ik een glimlach vol verdriet en wanhoop. In de laatste kamer lag iemand vast gebonden aan bed. Ik durfde niet naar binnen, maar had daar later spijt van. Misschien had ik bij deze persoon ook wel een glimlach op het gezicht kunnen brengen en een klein beetje hoop. Toen ik afgelopen zomer weer na een paar jaar binnen stapte bij het tehuis werd ik door een bewoner herkent. Zo mooi ze stond iedereen van de groep een hand te geven, maar toen ze mij zag sloeg ze de andere over en rende gelijk op mij af en ik kreeg een iets te stevige knuffel. Deze mensen kunnen we toch niet in zo’n erbarmelijke toestand laten leven?! Als groep van vrijwilligers zetten wij ons in voor deze mensen, niet alleen de gehandicapten, maar ook de ouderen leven in hele nare situaties. We hebben een heel mooi huis laten bouwen en ons doel is om daar ouderen en gehandicapten in onder te brengen. Het huis is nog niet helemaal af, daarom gaan wij deze zomer terug. Wij kunnen dit natuurlijk niet realiseren zonder jullie hulp. Er komen verschillende acties om geld om te halen. Met dit geld kunnen we het huis afmaken en het openstellen voor de mensen. Onze acties zullen doormiddel van verschillende media onder de aandacht worden gebracht. Jullie zullen dus nog regelmatig van ons horen.
Meer informatie vindt u op de website van Projectgroep de Westercirkel