Zwaardere straffen? Laat me niet lachen!

Westlanden 06.01.2019 – Het nieuwe jaar is net begonnen en de balans van alle ellende wordt opgemaakt. Al jaren wordt er geroepen dat er hard zal worden opgetreden tegen de belagers van hulpverleners.

Ivo Opstelten ging jaren geleden alles op alles zetten om het geweld tegen hulpverleners adequaat aan te pakken. Verder dan deze belofte is hij niet gekomen en inmiddels is hij net als zoveel andere voorgangers met de noorderzon vertrokken.

Foto ’s archief

Als ik lees in artikelen dat de agressie naar hulpverleners ten opzichte van vorig jaar bijna verdubbeld is dan kunnen we toch met een gerust hart stellen dat het de politiek geen ene moer interesseert of kan schelen. Ik had de hoop dat ze net zo adequaat op zouden treden als naar de gooier van het waxine lichtje. Weet u het nog? Hij gooide een stukje kaarsvet van een paar centimeter naar de Gouden Koets. Nou dat heeft hij geweten.

Als ik dit vergrijp met bijbehorende bestraffing afzet tegen de daden van agressieve relschoppers dan is het overduidelijk waar de prioriteiten liggen van onze overheid. In ieder geval niet bij het zwaar en snel bestraffen van deze daders. De agent welke vorig jaar bijna invalide geschopt werd en als beëdigd opsporingsambtenaar zijn dader recht in de ogen kon kijken tijdens zijn eigen mishandeling krijgt te horen dat er geen veroordeling volgt omdat het bewijs ontbreekt. Het herkennen van iemand is blijkbaar onvoldoende om hem aan te wijzen als dader. Zelfs als het slachtoffer een opsporingsambtenaar is. Het letsel van de betrokkene wordt duidelijk ondergeschikt gemaakt aan zijn geloofwaardigheid.

Een collega welke de meest ernstige ziektes toegewenst krijgt en naar aanleiding hiervan aangifte doet krijgt na anderhalf jaar van het Openbaar Ministerie schriftelijk te horen dat de behandeling van de zaak uitgesteld wordt om volslagen onduidelijke redenen. De dader in kwestie weet dan waarschijnlijk niet eens meer om welke zaak het gaat, voor hem is het waarschijnlijk al verjaard.

Dit zijn geen op zichzelf staande incidenten, er wordt gedraaid, gekonkeld, geprocedeerd en door slinkse advocaten wordt alles uit de kast gehaald om de dader zoveel mogelijk “onrecht” te besparen. En waarom ook niet? Stel je voor dat de slachtoffers in het gelijk gesteld worden vanwege het onrecht dat ze is aangedaan. Daar moet je als advocaat toch niet aan denken?

Hoeveel agenten zitten er inmiddels thuis vanwege opgelopen PTSS klachten door heftige incidenten waarin ze vreesden voor hun leven? Hun leven is kapot en de betrokken gezinnen worden dagelijks geconfronteerd met een partner cq vader/moeder welke door deze gebeurtenis volledig is verandert en bijna zeker nooit meer de “oude” zal worden. Collega’s welke zich ingezet hebben voor het handhaven van de orde en de openbare veiligheid…onze veiligheid als burger. Onze huidige minister van Justitie noemt de escalaties en het geweld tegen hulpverleners met een mooie term: Een “waardeloze maatschappelijke tendens” en hij vindt het treurig dat hulpverleners worden lastiggevallen, bedreigd en geïntimideerd. Hij ziet een belangrijke rol voor ouders om hun kinderen aan te spreken.

Premier Rutte komt met de volgende uitspraak: “Ik vind het onacceptabel dat sommige idioten ervoor zorgen dat ze hun werk niet in veiligheid kunnen doen.” Dat zijn nog eens uitspraken… Maar wat moeten we als hulpverleners met dit soort loze kreten?

In 2018 waren er ruim 9.000 incidenten tegen hulpverleners waarvan 35% gepaard ging met fysiek geweld. We spreken dan over bijna 9 geweldsincidenten per dag!

Inmiddels is het in Nederland wel duidelijk wie er in het gelijk gesteld worden… Wij niet!

De politiek heeft voor dit jaar zijn standpunt voor de camera’s weer duidelijk gemaakt. Het gepeupel is weer toegesproken en kan weer rustig ademhalen…en nu snel weer aan de bitterballen!

De politie(k slaapt) waakt zodat de burgers kunnen rusten!

Ronald de Jong

Meer ambulanceverhalen vindt u in zijn 2e boek