Politieverhalen; de grote wisseltruc

Westlanden 04.02.2021 – Het is een nazomerse dag. Ik loop door een drukke winkelstraat van de stad. Ergens op een terras zitten een man en vrouw.

Ze hebben net een biertje en een cola besteld. Op het eerste oog lijkt er niets aan de hand. Toch zit het me niet lekker. Ik ken die man ergens van…

Ik besluit langs het terras te lopen om ze beiden even te bekijken, wellicht dat er een lampje gaat branden. Ik heb dat wel vaker, dat ik gezichten herken. Met ons team hebben wij in de afgelopen zeven jaar meer dan tweeduizend verdachten aangehouden. De vraag is altijd: Waar ken ik hem van? Is het een winkeldief, zakkenroller, oplichter, fietsendief of iemand van de geldwisseltruc?

Als ik het terras voorbij loop zie ik dat de man mij meteen aankijkt. Ik denk: “Die is op zijn hoede. Geen ontspannen toerist, maar een gespannen boef”. Ik loop verder en besluit twintig meter verderop schuin over te steken. Dat geeft mij de gelegenheid om achterom te kijken. Zogenaamd om het aankomend verkeer van links en rechts te bekijken. En daardoor kan ik zien hoe het tweetal op mij reageert.

Als ik hun reactie zie, weet ik genoeg. Het zijn maar kleine signalen, maar ik weet inmiddels precies waarop ik moet letten; dit zijn duidelijk boeven. Gezien hun setting, een drankje drinken op een terras, krijg ik het vermoeden dat het om iemand van de geldwisseltruc gaat. Om hun argwaan niet te wekken loop ik verder.

Bij de eerste zijstraat sla ik gelijk rechtsaf. Via andere zijstraten kom ik zo snel mogelijk weer terug op de winkelstraat, maar op een ander punt dan zojuist. Zij denken: “Die is weg.” Ik denk: “Het feest is begonnen.” Ik geef mijn bevindingen door aan mijn collega’s, die gelijk aansluiten bij mijn volgactie. Ondertussen zoek ik in mijn telefoon naar foto’s die ik heb gemaakt van criminelen die de geldwisseltruc toepassen. Ik word bevestigd in mijn vermoeden. Een oude foto uit 2017, dDaar staat hij op. Hij is weer terug, alleen nu samen met een vrouw.

Na ongeveer tien minuten is het biertje op en loopt de man naar de bar. Hij wil betalen. Nu is het moment om toe te slaan. Ik besluit om vanaf de buitendeur heimelijk zicht te houden op zijn handelingen. Ik zie dat hij een biljet van 50 euro aanbiedt. De caissière wil het biljet aannemen, maar de man trekt het biljet even terug waardoor zij misgrijpt. Daarna biedt hij het biljet weer aan en wappert er even mee. Ondertussen graaft hij met zijn andere hand in zijn broekzak naar kleingeld om het bedrag “passend” te maken. De caissière heeft zich inmiddels naar de kassa omgedraaid en al berekend dat de man 45 euro moet terugkrijgen. Dat is echter haar fout. Als zij zich weer omdraait, heeft de man het 50 eurobiljet terug in zijn broekzak gestoken. Alleen het kleingeld ligt nog op de bar.

De caissière geeft de 45 euro terug en vraagt vertwijfeld naar het 50 eurobiljet. “Nee, die heb ik je net gegeven,” is zijn reactie. De caissière herinnert zich dat hij het biljet aanbood. In gedachte ziet ze het wapperende 50 euro biljet nog voor zich. Heb ik deze dan toch aangenomen…? Hij kreeg het voordeel van de twijfel. De man loopt weg en de vrouw volgt hem snel. De geldwisseltruc is gelukt. Uiteindelijk blijven wij het stel twee uur volgen. Tot drie keer toe lukt het de man om de geldwisseltruc toe te passen. We hebben meer dan genoeg bewijs om hen aan te houden. En dat vond de rechter ook. Drie maanden celstraf is het vonnis.

Reageren
Wilt u op dit politieverhaal reageren? Vul het reactieformulier hier in. Uw reactie gaat naar de auteur, die eventueel contact met u opneemt.