Westlanden 16.03.2014 – Naar aanleiding van een artikel vorige week op Westlanders.nu over BDE ervaringen kregen we het volgende bijzondere verhaal binnen.
Deze vrouw heeft de volgende bijna doodervaring naar de redactie gemaild en toestemming gegeven om dit anoniem te plaatsen. Hier omschrijft zij wat zij 17 jaar geleden meemaakte in het ziekenhuis.
‘In 1997 heb ik een bijna-dood ervaring gehad.
Tijdens de geboorte van ons vierde kind liet plots de placenta los en verloor ik erg veel bloed. Het kindje moest direct gehaald worden en ik werd razendsnel naar de OK gebracht (zoals je wel eens in films of series ziet, met dokters die heel hard over de gang rennen met een bed) voor een super-spoed keizersnede.
Foto http://si.wsj.net
Binnen enkele minuten was ik onder zeil en was de operatie begonnen.
Echter tijdens de operatie heb ik mijzelf op die snijtafel zien liggen. Artsen waren druk en paniekerig met mij bezig. Ik zag wanhoop in hun ogen. Maar ik … ik ervaarde alleen maar stilte … ‘oorverdovende’ stilte en serene rust. Voor mij was er geen stress, angst of pijn. Helemaal niets. Ik heb alles op een afstand rustig kunnen bekijken, tot het moment dat ik het gevoel kreeg teruggezogen te worden in mijn lichaam.
Toen ik bijkwam uit de narcose wist ik meteen dat er ‘iets’ was. Ik ben wel vaker onder narcose geweest, maar dit was heel anders. Ook het verplegend personeel reageerde wat overbezorgd. Later op de couveuseafdeling, toen ik met mijn man samen kennis ging maken met ons kindje, merkte ik dat het personeel wat nerveus was.
Drie dagen later kwam de chirurg die de operatie had gedaan aan mijn bed (hij was een paar dagen vrij geweest) en vroeg hoe het ging en of ik nog vragen had.
Ik vertelde over wat ik ‘dacht’ meegemaakt te hebben en de man verschoot van kleur. Toen vertelde hij dat mijn hart een aantal minuten stil gestaan had en dat ze me hadden moeten reanimeren. Ook ons kindje was levenloos ter wereld gekomen en hebben ze ruim 10 minuten moeten helpen om te gaan ademen. Het was allemaal kantje boord.
Alles viel wel meteen op zijn plek. Daarna ben ik inderdaad heel anders tegen het leven aan gaan kijken. Ben veel bewuster gaan leven. Ben (nog) meer met natuur en milieu bezig, wil goed doen voor andere mensen en ben tegen dierenleed (vegetariër geworden).
Bang voor de dood ben ik ook niet meer. Het is namelijk niet eng. Maar mijn hang naar het leven is wel groter geworden. Geld en goederen heb je nodig, maar de waarde ervan is voor mij totaal niet meer belangrijk. Elke dag wakker worden en je man, kinderen, dieren, familie en vrienden om je heen hebben is veel belangrijker. En genieten doe ik van kleine dingen, een boekje lezen in de zon, een groet van een buurtgenoot op straat, een vogel die zingt ….
Meer heeft een mens echt niet nodig.
PS : Ons kind heeft ook die bijna-dood ervaring gehad.
Toen hij een jaar of vier was wilde hij ineens naar het kerkhof. Daar zag hij graven van kindjes (hij kon nog niet lezen) en zei tegen mij “Het is niet erg, want deze kindjes hebben geen pijn meer. ” En daarna zei hij iets ‘schokkends’ … “Want weet je nog toen wij daar even waren? Toen hadden wij ook geen pijn, hè mam.”
Hoe kon hij dat nou weten??? Niemand had er nooit met hem over gepraat!’
Anonieme Moeder
Boekentips
Voor wie meer hierover wilt weten, een tweetal boekentips.
Dr Raymond A. Moody Jr, ‘Leven na dit leven’ Ervaringen van BDE ‘ers.
En nog een ander bijzonder boek is “Engelen met een opdracht,’ door Ronald Buck en Charles en Frances Hunter waarin engelen een boekje open doen wat er achter de schermen gebeurt.