Westlanden 26.12.2018 – Ik heb er lang over getwijfeld of ik dit verhaal op internet wil/moet zetten, maar als we op een bijzondere manier vertroost worden
is dat niet alleen voor onszelf, maar ook om anderen te bemoedigen die door moeilijke tijden gaan.
En Kerst is het moment op de goede boodschap van toen – de geboorte van Jezus Christus – handen en voeten te geven anno 2018. Wat ik ga vertellen is puur mijn beleving geweest wat mij is wedervaren of beter gezegd waardoor ik ben overvallen en me tot op de dag van vandaag over verbaas.
Het gebeurde ongeveer drie jaar geleden.
Ik fietste met Inge in de buurt en kwam een oude bedrijfsleider tegen waar ik in de jaren 80 kort had gewerkt. Laten we hem Kees noemen, niet zijn echte naam. Kees was een grote vent met een groot hart en een prachtig karakter. Echt een positivo zoals je er niet veel meemaakt, als je hem tegenkwam stond daar een identiteit die het beste uit het leven wilde halen voor hemzelf en anderen. Dat straalde hij uit, elk gesprek die je met hem had ademde respect.
Om onbegrijpelijke reden zat hij in een scootmobiel. Hij bleek bij navraag een hersenbloeding te hebben gehad en was herstellende. Zijn spraak was aangetast, maar we waren blij elkaar weer te zien.
Ik zegde hem toe een keer langs te komen bij hem thuis om hem op te zoeken. Dan konden we verder praten. Het duurde enige tijd voordat ik in de gelegenheid was en een keer op een vrijdagmiddag toen het even rustig was met mijn werk, reed ik op de scooter wat rond en schoot het me plots te binnen. Dus ik ging op zoek naar zijn huis en belde bij hem aan.
Zijn vrouw deed open; ik vroeg of ik gelegen kwam of ongelegen. Het kon niet slechter zo bleek. Kees had weer een hersenbloeding gehad en kon nauwelijks praten, maar ik mocht binnen komen en dan zou hij het zelf wel te kennen geven.
Ik liep naar hem toe en gaf hem een hand en vroeg of het gelegen was, hij bood een stoel aan en ik ging zitten. De televisie stond ook aan maar hij praatte zo zacht – was zo verzwakt – dat ik hem nauwelijks kon verstaan, dus zette hij de televisie uit op verzoek.
Machteloos met de machteloze
En daar zaten we dan in de stilte, we keken naar elkaar met een blik van ‘snap jij het nog?’ De zin (en onzin) van het lijden. Soms is het beter nergens in te geloven dan in Iemand die dit ogenschijnlijk maar toelaat en daar praatten we over. Ik voelde me net zo machteloos als Kees op dat moment. Kees ging eerst nog naar het ziekenhuis maar deze hersenbloedingen bleven maar terugkomen, niets hielp dus bleef hij maar thuis in afwachting van het onvermijdelijke.
Wat kon ik nog voor hem betekenen behalve dat ik er was?
Er schoot me plots een verhaal binnen wat ik had gehoord van een blinde man een paar jaar eerder. Die kwam ik een keer tegen en ik vroeg hem in het gesprek wat volgde – puur uit nieuwsgierigheid – of hij nog ergens in geloofde nu hij blind was geworden.
De blinde man vertelde mij toen het volgende. Hij was blind geworden en later kreeg hij ook nog eens te horen dat zijn vrouw ernstig ziek was geworden. ‘Ik ben toen naar het strand gegaan en ben gaan schelden en vloeken tegen God. Ik maakte hem voor alles uit, ik heb Hem vervloekt.’ Ook die machteloosheid!
‘En toen plots midden op het strand voelde ik een warme hand op mijn schouder en ik kreeg rust. Ik weet zeker dat geen mens bij mij in de buurt was. Jij vraagt aan mij of ik in God geloof, nou dat was God.’
Dat verhaal vertelde ik zomaar. Het kwam in mij op en destijds had ik het slechts als een verhaal gehoord zonder ervaring zoals deze blinde dat gevoeld had.
En toen gebeurde het plots. Wat ik nu beschrijf ging in mijn beleving razendsnel.
Ik ben dus dat verhaal tegen Kees aan het vertellen en ik wil net zeggen; ‘Is dat niet geweldig, is dat niet fantastisch?’ of de sfeer in de huiskamer veranderde van het 1 op het andere moment.
Het eerste wat ik ervaarde was een intense liefde die de huiskamer letterlijk vervulde. Het was zo sterk dat ik de grootste moeite had om niet hardop in huilen uit te barsten. De tranen liepen uit mijn ogen. Ik had direct door dat God hier zelf op een of andere manier in actie was gekomen. Ik probeerde uit alle macht de tranen uit mijn ogen te wrijven, want wie weet wat we fysiek te zien zouden krijgen. Maar dat gebeurde niet.
Dus ik zeg tegen Kees op dat moment, “ Is het niet geweldig, is het niet fantastisch?’ Hij gooide zijn handen in de lucht, begon hardop te huilen – the ugly cry – en beaamde luidkeels dat het geweldig en fantastisch was. Hij ervaarde het dus ook.
Wat me verder direct opviel was dat alle pijn, moeite, last, verdriet, lijden, dagelijkse zorgen, zelfs zaken die onbewust in ons afspelen als sneeuw voor de zon waren verdwenen. De sfeer was ronduit heerlijk, we zaten daar met zijn drieën inclusief Kees zijn vrouw zwaar te genieten van het onverwachte hemelse moment.
In de hemel zullen we elkaar herkennen, maar hoe kan dat als we ook besef hebben van elkaars tekortkomingen in kleine dingen? Is het dan dat God een deel van ons geheugen en bewustzijn wist, hoe doet Hij dat?
Daar kreeg ik nu antwoord op.
Gods liefde was zo sterk – overheersend – aanwezig dat dit letterlijk verdwijnt. Het is niet negatief dominant, het is heel vrij. God kent ons door en door en we hoeven ons niet beter voor te doen dan wie we zijn. Je kan gewoon jezelf zijn bij Hem. Die liefde maakt ons van binnen zo blij dat besef van tekortkomingen van onszelf en anderen gewoon niet kan bestaan in die heerlijkheid. Net als het licht wat aangaat in een donkere kamer, er blijft zelfs geen ruimte over voor schaduw, echt bizar. Het is gewoon weg, verzwolgen door die besef van liefde.
Ik probeerde te begrijpen en doorgronden wat die liefde nu is. Het is een liefde zo intens, wij kennen dat niet hier op aarde. Maar het is ook pure kracht en energie. Vergelijk het met verliefdheid, daar krijg je ook energie van. Liefde in kracht gebundeld. Ik probeerde het te bevatten en te begrijpen, maar ik kon de bodem hiervan, de diepte niet doorgronden met mijn geestelijke zintuigen en ook de kracht is uniek. Het had simpelweg geen bodem om grip op te krijgen.
Wij mensen hebben slaap nodig om het lichaam weer op te laden, net als een elektrische auto. Hier zaten we als mensen aangesloten op een mega-snellader dat was me duidelijk, bij de Bron van alle leven.
Het duurde niet echt lang, alles bij elkaar een paar minuten hooguit. Kees zijn vrouw vroeg op gegeven moment of ik nog trek had in een bak koffie. Ik kijk Kees aan en vroeg of het niet te druk voor hem was als ik langer zou blijven. Hij was bij aanvang fysiek superzwak.
Zijn antwoord was overduidelijk met een grote grijns; ‘Geef die jongen nog maar een bak koffie, ik knap helemaal op van dit gesprek.’
Later ben ik Kees nog een paar keer op wezen zoeken, maar op gegeven moment bleek dat hij gestorven was. Dat blijft voor mij altijd een worstelpunt, waarom het lijden als er zoveel kracht is om te genezen?
Wat is er veranderd sindsdien?
Toen ik die avond met mijn hond ging wandelen, heb ik alleen maar gelachen. Ik kon niet ophouden, het was een uiting van een nieuwe blijdschap die eruit moest. Iets wat ik al eerder ooit heb gehoord van andere mensen die zoiets een keer ervaren hebben, ook in kwesties van innerlijke genezing. Een onuitsprekelijke vreugde.
Ik dacht dat Kees en ik net als die blinde een schouderklopje van hierboven kreeg, maar het lijkt erop dat net als 30 jaar geleden God ons soms toerust met nieuwe kracht. Een sterker besef van Zijn karakter op meerdere terreinen. Dat staat in Jesaja 40 net als met een arend. Die krijgt weer een nieuw verenpakket na de helft van zijn leven.
Jezus leerde ons het Onze Vader en bij begrafenissen en in kerkdiensten spreken we dat gebed uit, maar dat was slechts een mind-set. Nu ervaar/besef ik echt dat God Onze Vader wil zijn en het ook is. En dat is een prettige gedachte zeker in een tijd waarin onze ouders op leeftijd zijn of misschien al gestorven zijn.
Ik slaap ’s nachts ook een stuk minder en korter, maar dat kan ook komen naarmate we ouder worden. Toch geloof ik dat het ten dele ook te maken heeft met wat ik toen ervaren heb met dat ‘nieuwe verenpakket.’ We hebben die Kracht echt nodig.
Maar los daarvan kreeg ik vorige winter wel te maken met (bijna) griep nadat ik een paar keer had kou gevat dus ik moet wel goed blijven uitkijken om lichamelijk gezond te blijven, om het allemaal in de juiste verhouding neer te zetten.
Persoonlijk denk ik dat er een engel in die huiskamer is geweest terugkijkend. Het boek Engelen met een Opdracht (Angels on assignment) is zeker een aanrader en geeft meer inzicht hoe God achter de schermen werkt.
God geeft ons kracht in de innerlijke mens, en daar is het met Kerst 2000 jaar geleden allemaal mee begonnen. Hij laat ons niet als wees achter. Hij wil met ons wandelen.
Ik wens jullie allemaal hele gezegende kerstdagen.