Westlanden 20.07.2019 – Er komt een melding binnen van een aangehouden winkeldief bij de Edah en of ik er even naar toe kan. De patrouille is al bezet.
Ter plaatse tref ik een oude mevrouw aan, die me met grote ogen verschrikt aankijkt. Het winkelpersoneel vertelt dat ze 26 pakjes Caballero-sigaretten in haar boodschappentas op wieltjes heeft zitten, die ze niet heeft betaald. De vrouw zegt dat ze er niets van snapt, ze rookt niet eens.
Ik bekijk haar nog eens goed. Ik schat haar ergens in de 80, maar misschien ook wel in de 90. Ze draagt een zwarte rok en een zwart vestje en om haar hals een kettinkje met parels. Ze draagt zwarte schoenen, aan de vorm kun je zien dat ze “moeilijke voeten” heeft. Ze draagt haar grijze dunne haren in een knotje. Een trouwring zit diep om haar vingers. Ze lacht nog eens verlegen naar me en zegt weer dat ze er niets van snapt en dat ze niet weet hoe de sigaretten in haar tas zijn gekomen. Ze wil ze graag gelijk weer terug geven. Ik voel een zwak voor haar.
Het winkelpersoneel houdt voet bij stuk. De oude vrouw heeft bewust lopen jatten, zeggen ze. Ik kan me er niets bij voorstellen. ‘’Moet ik mee naar het bureau?’’, vraagt de vrouw. Ja, zeg ik, dat moet wel. ‘’Moet ik in de boeien?’’, vraagt ze dan. Ik zeg haar dat dat niet hoeft, dat ze zonder boeien bij mij in de auto mag. Ik laat haar plaatsnemen naast mij, op de passagiersstoel. Het is een aardige oude vrouw. Het is maar 500 meter naar het bureau, dus we zijn er zo.
.jpg)
Op het bureau wordt zij voorgeleid aan de hulpofficier van justitie (HOVJ). De voorgeleiding duurt langer dan normaal. Ook hij heeft direct een zwak voor haar, haalt een kopje koffie voor haar om tot rust te kunnen komen. Daarna wordt het verdere onderzoek aan mij overgedragen. Maar ja, wat doen we met haar? Hij stelt voor haar nog even te horen en afstand van de 26 pakjes Caballero te laten doen. Daar kunnen we het dan bij laten.
Ik ga weer terug naar de verhoorkamer en spreek met de vrouw. Ze woont hier niet in de buurt en ik vraag me af wat ze helemaal hier komt doen. Ze is sinds een jaar weduwe en haar kinderen wonen ver weg. Daarom heeft ze besloten om telkens ergens anders boodschappen te doen. Dan komt ze de dag een beetje door.
We praten verder over koetjes en kalfjes en de tijd tikt langzaam weg. Ten slotte neem ik de pakjes sigaretten in beslag om die later terug te geven. Als ik haar uitlaat, pakt ze mijn hand en belooft mij plechtig heel goed op te letten dat dit niet meer gebeurt. Ze bedankt me nog voor de koffie en als ze weg loopt, zwaaien we naar elkaar.
Ik vertel de HOVJ hoe het gegaan is en dat ik de sigaretten even terug zal brengen naar de Edah. In de verhoorkamer liggen de sigaretten nog steeds op tafel. Ik doe ze in de tas en tel… 24 pakjes? IK tel ze nog eens en kom weer op 24 pakjes uit. Ik weet zeker dat er niemand in de tussentijd binnen is geweest en dat de vrouw afstand had gedaan van 26 pakjes.
Ik loop naar de voordeur van het bureau, maar de oude vrouw is verdwenen. Ik begin te lachen…
Bij navraag in haar woonplaats blijkt dat de vrouw het laatste jaar wel honderd keer is opgepakt voor winkeldiefstal, maar niemand heeft een PV opgemaakt of transactie uitgedeeld. We hebben ons allemaal door haar laten foppen.
(Het verhaal speelde zich af in 1986, inmiddels kan een persoon niet zo vaak voor eenzelfde vergrijp worden aangehouden zonder dat een agent dit direct duidelijk wordt)
Blogs en politieverhalen
Politiemensen delen sinds oktober 2013 hun dagelijkse belevenissen met u in blogs. Zij schrijven hun verhalen in eigen tijd. Sinds juni 2015 vertellen enkelen hun ervaringen ook in korte video’s onder de noemer: ‘Echte politieverhalen’.