Column; Handhavingactie bij landgoed Ockenburgh

Loosduinen 09.03.2016 – Een gezellige wandeling met de hond bij landgoed Ockenburgh pakte afgelopen zondagmiddag voor mij onverwachts heel anders uit.

Meestal als ik mijn hond in het weekend gaat uitlaten, rijden mijn vrouw en ik naar het strand. Maar omdat landgoed Ockenburgh tegenwoordig een brasserie heeft die zondag voor het laatst open was, besloten we als uitzondering op de regel daar eens een bakkie te doen.

Vroeger heb ik daar met mijn vorige twee Labradors veel gewandeld en uitgelaten, dus pakten we twee vliegen in een klap. Eenmaal aangekomen kwamen we nog een stel tegen met drie kleine hondjes, maar die keffertjes gingen zo tekeer tegen onze Blue dat we een andere route besloten te nemen.

Ik kwam een bord tegen met verboden voor honden en besloot een stuk verderop te lopen, naar een plaats waar het wel mocht.

Bij die speelplek liet ik de hond een paar keer achter een bal aanlopen, maar kennelijk was er iets niet goed gegaan want opeens kwamen drie mannen op ons aflopen, stadswachten van Den Haag. De man met een plastic apparaat in de hand maakte duidelijk dat daar geen hond los mag lopen, waarop ik antwoordde dat ik dat niet wist.

Kennelijk hadden we toch een verbodsbord over het hoofd gezien en ik gaf aan dat we dan wel elders wilden gaan lopen waar het wel mocht. De handhaver antwoordde direct dat ze ons niet zonder proces verbaal konden laten gaan. Het apparaatje in zijn hand bleek een elektronisch bonnenboekje te zijn.

Die zin schepte al verbazing en het werd direct duidelijk dat wij het slachtoffer waren geworden van een doelbewuste handhavingactie.

Mijn vrouw probeerde nog te overleggen, maar de vooringenomenheid was klip en klaar. Ik was compleet overrompeld door deze actie van het trio en in eerste instantie wilde ik er zo snel mogelijk vanaf komen en de heren hun ‘lol’ gunnen. Maar die wijsheid verloor het van het onrechtvaardigheidsgevoel wat er in me op kwam. Het ging hier om 3 mannen, twee van 50 en één van rond de 60.

Ik heb niet gescholden, gedreigd of gekleineerd maar heb de heren wel geconfronteerd met hun in mijn ogen onredelijke machtspel, de graagte waarmee ze handelden en werkte met de grootste tegenzin mee. Uiteindelijk moest mijn vrouw mij tot de orde roepen om te voorkomen dat ik meegenomen werd naar het bureau. Nogmaals achteraf gezien niet wijs en voor mij een les voor de volgende keer, maar het sloeg echt nergens op. Dit was van ons geen kwade opzet en een waarschuwing was voldoende geweest.

En hier had ik niet te maken met een groep ontspoorde jongeren die geen maat kenden en de overhand hadden omdat ze in de meerderheid waren, maar met volwassen mannen die zich zo gedroegen in naam der wet. Voor mij onvoorstelbaar!

Een boete krijgen van dit keer € 140 is op zich niet leuk, maar ik heb nog nooit eerder een kater aan een handhavingactie als deze over gehouden. We zijn na ‘geknipt en geschoren’ te zijn direct weer vertrokken richting het strand. Onze middag was verknald.

Den Haag versus het Westland

Het deed me denken aan een ander voorval een kleine 20 jaar geleden. Ik woonde destijds aan de Van Beekum Maurisseplein in Honselersdijk. Dat huizenblok moest worden gesloopt  maar de onderhandelingen verliep kennelijk niet snel genoeg en dus haalde Vestia uit Den Haag één van haar ‘zwaargewichten’ erbij die wel wist hoe hij dat varkentje moest wassen.

Of het een brief was of een telefoontje weet ik niet meer, maar er werd in het eerste contact direct gedreigd met een rechtszaak. Mijn vrouw was ontdaan door deze actie en belde haar zwager op die toevallig advocaat is. Die kent de juridische klappen van de zweep beter en zo moest deze verbale krachtpatser met ons alsnog een afspraak maken aan huis.

Voor de man persoonlijk een afgang wat op zich vermakelijk is (gerechtigheid), maar wij hebben hem van het begin af aan met respect behandeld. In Den Haag werkt(e) die methode in de praktijk het beste zo vertelde hij tijdens het eerste gesprek, ‘maar u bent hier wel in het Westland,’ was onze reactie.

We zijn later – in goed overleg – verhuisd naar onze nieuwe woning die deze Vestiaman keurig voor ons had laten inrichten. De woningbouwvereniging sloot het hele gebeuren af met een buurtfeestje in de nieuwbouwwijk. Uit dankbaarheid voor alle moeite die deze ‘hardliner’ voor ons gedaan had, gaven we hem een fles wijn. Hij kreeg tranen in zijn ogen toen hij het cadeau ontving en bedankte ons. Zo kan het dus ook.

Hoe gaan we met elkaar om?

Het ene verhaal is het andere niet dat weet ik, maar het gaat mij om de omgangsvormen. Volmaakt hoeven we niet te zijn, ben ik zeker niet, als we maar redelijk kunnen en willen blijven. Als we ‘onredelijk als de dieren’ worden is het einde zoek. Handhaven zoals zondagmiddag levert mijns inziens op korte termijn geld op in het laatje, dit keer voor gemeente Den Haag. Maar als burgers de balen krijgen van dit soort praktijken kost dat de overheid een veelvoud op de langere termijn.

In mijn werk heb ik dagelijks te maken met gezaghebbers; ik moet ermee samenwerken. En er is wel onenigheid of irritatie en we maken allemaal fouten, maar met goede intenties kom je volgens mij veel verder.

Een prettige dag verder

Harry Schonewille

Eindredacteur